Ingewikkeld

Het is weer bal in het spookhuis! Een populaire vrouw (Amerika's grootste vrouwelijke popicoon Taylor Swift) heeft haar steun uitgesproken voor Kamala Harris en dat is wél leuk, met bespiegelingen over hoe en waarom deze geweldige en nobele daad impact heeft op het resultaat van de Amerikaanse verkiezingen, en een andere populaire vrouw (Amerika's grootste vrouwelijke autosporticoon Danica Patrick) heeft haar steun uitsproken voor Donald Trump en dat is: STOM! BOE! "People looked at me like I was some radical right-wing MAGA. MAGA has got this awful connotation to so many people and you know what? All it did was light a fire. I will not be judged to live in America, be a proud American, say 'I love America', and want to make America great again. I won't be judged for it. Instead of quieting down, I am gonna get louder!"

Welnu, deze Danica Patrick werd vroeger wél leuk gevonden in de wokesmoker, want ze nam het als (enige) vrouw op in de mannenwereld van de autosport en wordt daardoor gezien als rolmodel en pionier: "She became a role model to women and girls, showing that a female can compete in a male-dominated sport". Met wisselend resultaat overigens, maar ook weer niet geheel onsuccesvol: ze won een race in de Indycar (zeg maar de Amerikaanse Formule 1) en ze stond op het podium van de Indy 500, het grootste autosportspektakel ter wereld. Het maakte haar schatrijk en razend populair. Wat ook hielp: haar looks, waardoor ze bijvoorbeeld swimsuit-model bij Sports Illustrated werd. Ze was (?) een 'feministe', over wie The Guardian (!) schreef: "She’s an instrument of male and female fantasy, the sports pinup who grinds harder for feminism, day-to-day, than the great Billie Jean King ever could. It’s a story almost too good to be true. In the fullness of time, we’ll see if history, or Hollywood, remembers it that way." Nou.

Life after racing zit ze ineens bij Tucker Carlson (chemtrails!) en houdt ze in haar podcast praatjes met allerlei complotlui. Ook riep ze tijdens een Formule 1-show een keer iets over het verschil tussen 'mannen' en 'vrouwen' in de autosport. Dat viel natuurlijk helemaal niet lekker in de ballenbak, want genders zijn gelijk enzo. Maar nu, nu is het helemaal bal. Ze heeft haar steun uitgesproken voor Donald Trump. Nu is ze definitief niet meer leuk, knap, een rolmodel voor jonge meiden, een talentvolle sporter, een American Hero, een lansbreker en een succesvolle zakenvrouw. Nu is ze gewoon weer stom.

De ophef gaat dus over dit:

Taylor Swift dacht even een pauze te kunnen nemen van mokerveel vliegen en zoutloze zeikliedjes zingen in stadions vol bakvissen om te komen kijken bij de US Open. Samen met liefje Travis Kelce nam ze plaats op de tribune, toevallig naast ex-voetbalster en collega-Amerikaans-voetbalvrouw Brittany Mahomes. OEI OEI OEI Taylortje, pas daar nou mee op... Brittany is namelijk sinds een tijdje officieel FOUT want... Ze sprak op een Trump-rally zette een kruis in de fik heeft een kookboek van Ottolenghi heeft een INSTAGRAM-POST VAN TRUMP GELIKET. Maar wat deed mevrouw Swift? Die ging met het MAGA-mokkel staan knuffelen. Dan ben je natuurlijk af, zelfs volgens je eigen fans. 

Taylor Swift werd ooit door de Amerikaanse ultraconservatieven op een schild gehesen omdat ze nooit uitspraken deed over politiek. Door figuren als Milo Yiannopoulos (toen nog homo, nu 'niet meer') werd Swift aangewezen als onderdeel van de 'stille meerderheid', maar daar maakte ze in de documentaire Miss Americana een einde aan met deze rant over abortusrecht en andere progressieve thema's tegen haar manager. Het niet langer zwijgen over politieke gevoeligheden werd een centraal thema in de film, Taylor werd officieel woke. Woke genoeg zijn is echter topsport en Swift bevond zich al op glad ijs door zich niet uit te spreken tegen Israël. Als je dan ook nog knuffelt met een Trump-aanhanger, zijn de rapen gaar. Treurnis na de breek.

Wij mogen Thea zeggen

Ahhhh mooi was dat, de jaren 70, toen wij nog in de buis van onze vader zaten, maar jullie al naar muziek luisterden. De mainstream luisterde naar Abba of The Beatles, de rockers naar Led Zeppelin, de hippies naar Grateful Dead, de kunstenaars naar Bob Dylan, de bohemiens naar David Bowie, de punkers naar The Sex Pistols, de funkers naar James Brown - nee, breek ons de bek niet open over de jaren 70 toen we er nog niet waren. Nee, dan NU. Alles en iedereen luistert Taylor Swift. De heel erg Amerikaanse supermegaster met haar supermegastervriend en haar supersterrenvriendinnen en haar supermegasterrenmegalomane supermegasterrenleven. Drie avonden op rij in Amsterdam, voor de grootste show in de ArenA sinds het seizoen 2021/22 toen Borussia Dortmund met 4-0 werd geveegd door Ajax. Taylor Swift is een levende Maybelline-reclame, heeft een lijf als een droom, stelten als de zuilen van de Tempel van Bacchus (maar dan wel een goedkope replica in Las Vegas), een aura als Cleopatra en een stem als de Zingende Zeemeermin. Maar wat weten wij nou, wij luisteren alleen maar naar muziek uit de jaren 70. Bakvissen verzamelen!

Luister maar weer

De grootste artiest van het moment heeft een nieuwe plaat: Taylor Swift met The Tortured Poets Department. Nu behoren wij misschien niet helemaal tot de doelgroep maar die Taylor Swift is dus echt geen zak aan. Lana del Rey, die vinden we bijvoorbeeld wél heel tof, maar deze tjak is zo extreem lijzig. Van die Terminal 3-vliegveldmuziek. Taylor Swift is de Algemeen Dagblad-columniste van de internationale popmuziek - ze vallen toch wel in katzwijm, die slome Swifties, en ook de recensenten vallen op zoek naar de THEMA'S jubelend over elkaar heen ('Swift is trying to work out how emotional violence occurs', 'All over these songs, Taylor lives up to her credo that 'all’s fair in love and poetry'', enzovoorts). Want ze had ooit iets met Matty Healy van The 1975 en daar is het nummer 'The Smallest Man Who Ever Lived' misschien wel om gebouwd. Nou poeh poeh. Als Penny Magazine 'het tijdschrift voor de paardengek' themamuziek had, dan was het Taylor Swift. En JA natuurlijk zingt ze als een Disney-prinses, natuurlijk zijn haar benen Zuilen van een Griekse Tempel en natuurlijk is ze The Voice of a Generation, zoals Dylan dat in de 60s/70s was, Prince in de 80s, Nirvana in de 90s, enzovoorts. Maar doe ons maar de MELVINS. Meer nieuw: NOFX, Pearl Jam en de heerlijke T Bone Burnett, allemaal na de klik.

49ers vs. Chiefs

Nou lui, daar gaan we. Het grootste sportevenement ter wereld, in grootte alleen voorbijgestreefd door de finale van de play-offs van de Keuken Kampioen Divisie. De Super Bowl, de finale van het hand-ei kampioenschap van de Verenigde Staten. De 49ers uit San Francisco tegen Amerika's troetelberenteam, de Chiefs uit Kansas City. Bij de 49ers kijkt iedereen naar de jonge quarterback Brock Purdy, afgelopen seizoen statistisch gezien de beste passer van de NFL, en bij de Chiefs draait het om de connectie tussen supersterren Patrick Mahomes en Travis Kelce. Die laatste ligt onder de lakens te friemelen met Taylor Swift en dat maakt Amerika natuurlijk ongelooflijk jaloers en emotioneel. Verder veel spektakel, show, chips, bier, vliegtuigen, volksliederen, muziek (Usher), reclames en rennende, vliegende, tackelende en knokkende kerels. LIVE op ESPN. Voorbeschouwing: 23:15 uur, Game On: 00:30 uur.
UPDATE - Chiefs

We kunnen niet blijven bukken voor iedere gek

Nee, we worden niet emotioneel van Taylor Swifts muziek, maar vandaag gaat het even niet over haar microfoongefluister, maar haar videoclip en dan specifiek die van het nummer Anti-Hero, want ophef en dan zijn wij hier om te duiden. Kort samengevat: In de video zingt ze over haar eigen onzekerheden en was het woord 'fat' te zien op een weegschaal en daar zijn dikzakken heel boos om, waarbij al snel het woord fatphobic viel. En dan kunt u wel zeggen dat tig wetenschappelijke onderzoeken uitwijzen dat dik zijn ongezond is en er best wat te zeggen valt voor een strijd tegen overgewicht, maar dan vergeet u dat we in een post-*truth-*samenleving vol slachtoffers leven en dat dat dus geen argument is tegen de volhardende canceldrang van deugdienders. Dat realiseert Taylor zich ook, want die wist niet hoe snel ze moest bukken voor een paar boze schreeuwers op Elons blauwe vogel en knipte direct het fragment uit haar video. Nu horen we u denken 'boeiend, ik luister niet naar die zooi en ik kom nooit in dat gestoorde Amerika', maar laat het maar aan Nederlandse sneeuwvlokken over om de US of A gekkigheid de oceaan over te helpen. Het ene moment duwt in Amerika een politieknie in een onschuldige nek en voor u het weet wordt op de Dam in Amsterdam zwarte Piet in zijn gezicht getrapt. Het kan snel gaan. Dus mocht binnenkort Conny Vink gecanceld worden en de Libelle ritueel verbrand, dan weet u dat het komt door het gebrek aan ruggengraat bij Taylor Swift.

In deze ondertitel geen spoilers over het oordeel van dit vreselijke album

Nou jongens, de hele wereld en heel internet in rep en roer omdat Taylor Swift ineens een nieuw album aan de man brengt. Wie? Een mevrouw die ooit begon in het countrygenre en daarna opschoof naar de onder Amerikaanse zangeressen zeer populaire 'vreselijkpop'. Grappig genoeg is Taylor helemaal niet populair in staten als Louisiana en Tennessee en laat dat nou net de staten zijn waar ze wél verstand hebben van muziek. Enfin, Taylor Swift is dus de meest verkopende artiest van de afgelopen tien jaar. Niet U2, niet Coldplay, niet rapper Jay-Z, niet een of andere One Direction-lullo in skinny jeans en ook niet een of andere Koreaanse zelfmoordcommando met microfoon, nee, TAYLOR SWIFT. We luisteren weleens naar Lana del Rey ofzo maar deze Taylor Swift zit met al haar trawanten van de vreselijkpop achter het kopje 'Nee'. Maar hey, we kunnen het wel uittekenen: al die laffe poprecensenten geven deze verrassingsplaat vijf sterren. Nou, dat bepalen we zelf wel: worden we er emotioneel van?

1. the 1. Jongens wat een vreselijk nummer om mee te beginnen. Dat riedeltje in het refrein, "But it would've been fun. If you would've been the one", dit blijft nu de rest van de dag door ons hoofd spoken en niet op een goede manier. Dit is een soort andijvie. Het is wel te pruimen als het er is, maar om er nou speciaal voor naar de supermarkt te rijden, mooi niet.

2. cardigan. Ook grappig, want we hadden het net over Lana del Rey en dit ís verdomme gewoon Lana del Rey, maar dan Taylor Swift. Best okee, al zijn we wel in slaap gevallen.

3. the last great american dynasty. Het wordt hier plots een beetje uptempo, maar het is geen zak aan. Die gast van Het Parool noemt dit een nummer 'waarop Swift zich plots opwerpt als chroniqueur van de Amerikaanse samenleving'. Chroniqueur van de Amerikaanse samenleving, kom nou. Heeft hij zijn speakers überhaupt wel op het goede kanaal aangesloten? Het is een standaard riedeltje G - Amineur - C uitgesmeerd over een paar pianotoetsen met een laffe drumcomputer op de achtergrond, en dan dat refreintje: "There goes the last great American dynasty. Who knows, if she never showed up, what could've been. There goes the most shameless woman this town has ever seen. She had a marvelous time ruining everything." Echt wel chroniqueur van de Amerikaanse samenleving! Nee grapje, vrij waardeloos, dat is wat het is.

4. exile. Een duet met Bon Iver, de band rond Justin Vernon, de favoriete band van Tim Hofman en dan weet je het wel qua Angus & Julia Stone-achtige in geitenwollen gegoten hunkering naar geluk, want poeh poeh wat hebben ze het toch zwaar in de upside down. De opening van het nummer is best aardig, het beste nummer tot nu toe op de plaat, en grappig genoeg ook het nummer waarop Taylor Swift de eerste anderhalve minuut haar mond houdt. Enfin, daarna wordt het allemaal wel heel erg kazig dus ook dit nummer kunt u weer door de plee spoelen.

5. my tears richochet. Kattengejank

6. mirrorball. Zit een soort echo in, niks aan.

7. seven. "Pleaaaase picture meeeee in the treeeeees", en toen maar weer gestopt met luisteren.

8. august. Lijkt wel een robot die aan het zingen is, maar het riedeltje is wel aa... o wacht hier wordt het weer Venga Boys meets Colbie Caillat. AAARGH.

9. this is me trying. Deze semi-elektro zang zou het goed doen als vocals achter een Hardwell-track ofzo, maar hier moet die tekst het nummer drágen. En dan dat scheterige 'this is me trying', het wordt echt met de allerlaatste adem de keel uitgehijgd, alsof je oma met corona naar adem ligt te happen.

10. illicit affairs. Het heeft negen nummers geduurd, op dat duetje met Bon Iver na, maar ze kán het wel. "Make sure nobody sees you leave, hood over your head, keep your eyes down", met een ondeugende nadruk op down, een stiekeme knipoog van een passerende vrouw op een fiets, ze ziet je wel, en jij ziet haar, al is het ook een accent waar we ons na verloop van tijd gruwelijk aan gaan ergeren. Het is allemaal wat minder overgeproduceerd dan die andere elektro-robo-crack. Deze mag blijven!

11. invisible string. Haha seks. Maar zonder gekheid, meer van hetzelfde. Kleur dit kleur dat, yoghurtwinkel. Gaap.

12. mad woman. JA! Weer een Lanaesque beginnetje. Deze trekken we wel. Effe wachten op het refrein want meestal gaat het daar wel de mist in. Ze is heel kwaad en het zal vast wel de schuld van een makker zijn. O ja wacht verder is het weer hemeltergend.

13. epiphany. We zijn er bijna, gelukkig. Dit nummer komt heel langzaam op gang, alsof er een elfje uit de hemel neerdaalt en ons met zijn gezang probeert te laten sterven. Het is een soort kersthymne als je met je familie naar de openluchtmis op de heide bij Heerde gaat. Taylor Swifts eigenste Psalm 98. Teeeering.

14. betty. Heeee een mondharmonica, dit begint een heel klein beetje Bruce Springsteen - The River-esque, of gewoon zoals alles van early Bob Dy... o nee wacht het is Taylor Swift. Ja die stem, daar worden we dus niet emotioneel van. En dat is dan ook meteen het antwoord op de hoofdvraag: worden we emotioneel van de nieuwe Taylor Swift? Het antwoord is driewerf neen. "In the garden would you trust me? If I told you it was just a summer thing? I'm only seventeen, I don't know anything. But I know I miss you." Hier gaan dus MILJOENEN Amerikanen snoeihard op. Nou. Meh. En we moeten nog TWEE nummers verdomme.

15. peace. Tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut wat komt daar aan? Een larmoyant gitaarriffje alsook het einde van het album. Tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut tuut WEER NIKS AAN AAAARGH.

16. hoax. Er komt een einde aan het lijden. Zowaar, dit nummer begint breekbaar. Taylor is zeker opgelucht dat haar luisteraars weer kunnen ademen. En dan komt er weer zo'n malle schrille laag van geluid in en is het weer over met de pret. We willen dit niet meer.

EINDOORDEEL: ⭐Hier worden we niet emotioneel van.

Bravo Six, we've lost Arische godin Taylor Swift.

Hadden we eerst nog het vermoeden dat ze wegens haar radiostilte rondom Trump en de verkiezingen in 2016 niet op de Hollywood band wagon stapte, maar die ijdele hoop is ons nu ook al ontnomen. Lachen om Hitler-kwoots in Derde Rijks-font toegeschreven aan Taylor Swift zal nooit meer hetzelfde zijn. Maar goed, "Rights are being stripped from basically everyone who isn’t a straight white cisgender male,” Swift says. Celine coat. Dior shoes." Dat kan Nederland ook.